Kalemim... Şiiri - Mehmet Yılmaz

Kalemim titrek ve bugün hic olmadigi kadar heyacanli
Gene her zaman ki gibi yüreginden bir seyler aktaracak
Gene kanayacak yüregi, gene aglayacak bu gece...

Sessiz gecen gündüzün ardindan,
Gece gene caglayan gibi akti beyaz sayfalarima,
Biliyorum bir cizgi daha cekecekti yalnizligin taa ortasina,
Aglamasi gerekliydi ve aglayacakti,
Kalemim özleme bile hasret kalmisti,
Onu bile yazamaz oldu,
Yalnizlikti onun tek bildigi
Sessizlikti, karanlikti beyaz sayfasiyla paylasbildigi,
Biliyorum o bu gece satir aralarina birakacakti gözyaslarini,
Kalemim umutsuz bir sekilde dökecekti damlalarini.

Soru sormuyordu artik hayata,
Cevab o kadar kaciyordu ki ondan,
Artik anlamsizdi belkide savasmak,
Beyaz sayfasiyla acisini paylasmak,
Hersey anlamini yitirmisti onda...

Sevmek tek cözüm degildi,
Sevmeyi anlatmak onun tek avuntusuydu sadece
Artik o da farkindaydi,
O da farkindaydi uzakta bitkin duran insanin caresizce bakislarinin ne anlama geldiginin,
Mesafeler örtüyordu kücücük sevdasini,
Bilmiyordu nerde oldugunu,
Bilmiyordu kime gönlünü acacagini,
Caresizlikti onun yazabildigi.

Umutsuz oldugunu biliyordu.
O bu gece aglayacakti, belkide ucu bitecekti,
Titriyordu, yazamayacak diye korkuyordu canim kalemim,
Silgi en büyük kabusuydu onun,
Ondan korkuyordu onun bu sevgisini silmesinden korkuyordu,
Tek gercegiydi sevgi, tek yazabildigi cümleydi sevgi,
Gelmesin satir aralarima dokunmasin kelimelerime diye amansizca bagiracakti,
Ve o Bu gece Hic olmadigi kadar dökecekti gözyaslarini,
Beyaz sayfasina güzel seyler tattiramadigi icin aglayacakti.