Kalemi Kırılmış Şairler

Belki iki yaprak arasında
Belki bir kalem ucunda
Belki demir parmaklıklar ardında
Darağacında bulacaksın beni

Ruhum boyun eğmeyecek esarete
Hiçbir yüreğe pranga vuramaz gardiyan
Acı, hüzün nüvemde var
Sancıyla doğar sancıyla ölür insan

Sinsi örümceklerin ördüğü ağları yırtığım için
Üstümüze çullanıyor duvarlar
Dilimize kelepçeler vurulsa da
İçimizde volkan kaynar

Yüreğimde memleket
Yüreğimde aşk
Siyah beyaz hatıralar
Kalemin suçu ayan
Abadiye karalanmış satırlar

Kâh karalar kâh kırılır kalemler
Bedeni tutsak eden demir parmaklıklar
Dil sürçer vaka kalem sürçmez
Belki bir gün de infazımızı yazar

Kalemi kırılır şairlerin
Hüküm aynidir bir evvel
Nazım Hikmet sürgünde
Sabahattin Ali zindanda
Mahpus damlarına Can Yücel

İki satıra sığar mı ömür
İpe çekiliyor ağır ağır duygular
İzi baki kalır, kırılmazsa
Kaleme dikte edilir karar

İşte o gün toprak olur beden
Kırılmışsa şair’in kalemi
Sessizliğe bürününce ruhum
Mısralarda bulacaksın beni