Kalemi Kırdım, Acıyan Yanlarıma Gülümsedim

Ömrümün kıyısında çiselerdi keklikler…
Köyümün ortasında bir kızıl denizdir Botan
Bütün suları yakarak geçiyorum aşkların günbatımından
Sevdiklerim formalite diplomalar beklemeden gitmişlerdir
Ki kısa etek giymeye alışkın olmayan o kızlar
Rüzgârdan ölümüne korkarlar yanakları al al
Ve utanırlar, gönülsüz uzatırlar saçlarını yer yataklarına
Kendilerinden büyük ‘abi-eş‘leriyle fingirdeşmekten
daralan yüreklerini kaderin musalla taşında terk ederler.

Ve analar uyuyamazlar toprak damlarda erken
Yıldızları sayarken delirmesi mümkündür çocukların
Beklerler ki birkaç ‘kara şimşek’ lastik düşsün uykulara
Ki ben yaşaya bilmek için bir düşü
Ne uykular tüketmişimdir kâbuslara sıvayarak gözlerimi
Oysa mümkündü çocuk yaşta natamam bir baba olmak
Sevişmekten korkmasaydım eğer 19 yüzyılıma dek!

Birilerini ne kadar sevdiğim aşikârdı lise çıkışlarında
Ergen çelişkilerimden değildi kapıları tekmeleme alışkanlığım
Kimler bilmezdi ki Ç… diye bir kız sevmişim
Dağlara çıkmayı o, şehirleri terk ederken bilmişim
Ki anamı sevmeseydim bütün kadınları öldürebilirdim
En asık suratlısı olmasaydım sınıfsal yalnızlıkların
Kendimi atlasların en renkli şehirlerine boğabilirdim.

Şimdilerde dünya kadar bir canavarım buruşuk yataklarda
Boşaltılmış köyler kadar ıssızım, hınçla doluyum
Fırat’ın sürgünlere tanıklık eden yüzü kadar yorgunum
Ve Botan içimdeki ağrının alemdarı
Ömrümün gözü yaşlı celladı
Ben kimseyi sevemem bunu bilsin insanlar
infaza çekilirken keklikler
Ve toprak damlarda uyuyan analarına nöbet beklerken
Çocuklar.