Kalemdeki Yangın Şiiri - Mehmet Tekeci

Fırtınanın çığlığı kulakları deliyor.
Umudunu yitiren yaşar iken ölüyor
..Devindikçe insanlık, depremler doğuruyor.
..Enkaz altında bebek, umudu yoğuruyor.
..İki damla gözyaşı akar kara toprağa
..Yitirilen hakikat, kendine çağırıyor.

__Objenin subjesinde, koskocaman bir delik
__Deliğin çevresinde, oturmuş bir ejderha
__Adalet sarayında zalimler olmuş malik

Kalemimde yangın var, tutuşuyor yürekler
Apansız çekiştirir okyanusa kürekler
..Ağladıkça beslerim koskoca okyanusu
..Asırlardır zindanım edinmişim fanusu
..Fanusun içindeki, zerrelerim donarken,
..Seyreyledim özümde, bende olan Yunus’u

__Aynada farkederim, içimdeki gerçeği
__Uzanırım tutamam, boynu bükük kalırım
__Doldurur boşaltamam, tutturamam ölçeği

İnsanlık dediğimiz bükülmeden durmakmış
Semada yıldızlardan salıncaklar kurmakmış
..Bulutların resmini yüreğine çizmektir
..Sevgiyi kainata sıra sıra dizmektir
..Yaşadığın hayatta güneş gibi doğarken,
..Cennetin kucağında olduğunu sezmektir.

__Gözlerinin içinde bütün alem görünsün
__Mekanına gelenler söylediğin bir sözle,
__Rahmet ile yıkanıp, hakikate bürünsün.

30.11.2008
Mehmet TEKECİ
www.mehmettekeci.com