Kalem Yorgun Şiiri - Müjgan Asıl Kefeli

Güneş her sabah doğmaktan yorgun
Bu günde gülmekte zorlandı yüzüme
Gece kâbuslarından uyunmuyor
Dünden kalan yağmur ıslatmıyor aşk ile
Ve kalem kıpırdamıyor yerinden
Resmedemiyor çıplak kalan dalları
Yedi renkli gök kuşağında bulamıyorum aşkı

Sen ve sana ait şiirleri
Yorgun düşmüş kalemim yazamıyor
Sabah olmak üzere
Kelime kelime anlatamıyor sevgimi
Her seferinde sil baştan yapamıyorum
Mevsimler rüzgâr gibi esip geçiyor yanımdan
Ne sarıyı yakalamak...
Ne yeşile tutunmak mümkün

Kalemde tükeniyor git gide
Koca çınarlar yorgun
Rüzgâr oynatmıyor yapraklarını
aşk çıkıp gelmiyor bana
avuç avuç ölü toprağı atılmış sanki omuzlarına

Sokaktan çocuk sesleri gelmiyor
Ah çocukluk günleri
Ah eski gençlik nerede
Kol kolada gezmiyorlar
Neler oluyor bu dünya'ya
Kim kimden bıktı?
Bizmi dünyadan dünyamı bizden

En son durağa yaklaşıyor yıllar
Saçlarımın beyazı kardan önce dökülüyor ellerime
Her bir teli yenik düşmüş geçmişe
Silkelenip kendime gelsem diyorum
Gelemiyorum işte
Ruhum çoktan yorulmuş bile
Kaç sihirli değnek lazım
Dünlü yılları geri getirmeye

Anladımki benle birlikte herşey yenik
Düşmüş zamana
Bir kaç satırda kalem kayıp gidiyor elimden
Bir şiir daha nasıl yazabilirim
Nasıl anlatırım bu yorgun sayfalarda seni
Boş kâğıt ayaklarımın dibinde
Kalem parmaklarımın arasından kayıp gitti

Kayıp gitti yıllar hayatımdan
Ben kalemsiz
Ben şiirsiz
Ben sensiz geçen günleri saymam yaşamdan

Gamze YAĞMUR

12/12/2015