Kalem Söyler, Büyüdü Artık

Hâlâ bolâhenk bakıyordu, çocuğunu kaybeden kadın,
Kahvaltıların şaşkınlığı üstünde;
Alınan hiçbir hediyeyi içten gülmeden bırakmazdı,
Beni en sakin yere getirirdi, bağırırdı

Bozukluğunun kalmadığı tuvaletler kesinlikle pürüzlüdür,
Kırbaç çıkaran gençliğim küstahça atılgan,
Bir evin kolonları bir de çaydanlıklar tutuyor sizleri
Gözü seğiren adam kıpkırmızı kalıyordu,

Neyin fiyatı bizi evlerde kırmaya yetti,
Çocuğu hangi korku ağlattı? Bilemiyoruz
Senin sırtın kararlı yaslanmaya,
Sırtında farklı ellerle yoğunlaşan sivilceler gibi;

Bir ‘dinarı’ harcasan, ne olabilir ki farkındayım
Sabah kalktığında artık düşünmemelisin;
Bütün fotoğraflarda kendine yer edinmeyi,
Sağılmayan öfkenin sayfası kapanmıştır.

Kadın memelerinden bahseden şairler bilmiyorum neyi anlatıyor;
Hangi zevki tanımlamak, sizleri rahatlatır
Ay bence insanların yılgınlığından ölür;
Erkekler ise sakalları kadar biriktiremediğinden

Ağlamayan evlerde anahtar bulunmaz,
Kır saçlı şişman, malı mülkü nasıl kazanıp harcadığını anlatır;
En az bir şiir kadar harcanmıştır herkes,
En az bir komplo kadar tutarlıdır insan.