Kalem Mızıkçı Şair Yaz Diyor

Simanı aradığım gecelerde
Sanırdım ki aşka yakalandım
Oysa düşündüğümde
Ben hep sana dargındım
Tarif dersen
Bir çocuğun uykudan uyandığında
Gözlerindeki mahmurluğa dokunan masumlukla
İlk annesini aradığı gibi
Sanki bir şey olması gerekiyor
Ya da her yer bembeyaz bir örtüyle karla kaplanmış
Beklenmedik bir anda
Soğuya meydan okuyan
Bir kardeleni görmenin
İçindeki sevinci olmalı
Ama öyle değil işte
Bir sobanın odunu bitince
Sönmesi gibi
Duygu bitince
Aşkta sönüyor
Kağıda dökülürken anlamlar
Kalem mızıkçı şair yaz diyor
Tasdiklercesine kar pencereyi dövüyor
Penceredeki çiçek
Kardelen değil ama
Soğuya yenilmeden üşüyor
Zaman deli bir fırtına
Yalınayak dolaşanları
Aşka hazırlıksız bulup hasta
İyileşense tövbe ediyor