Kalem Kurusu Şiiri - Celal Yıldız

Kalem;
yazdıkça ucu
açtıkça kendi bitiyor...

yazdıkça ben kaybediyorum
kendimden birşeyler
açtıkça kalem
benim kaybettiklerimle beraber...
ya da yazmıyorum
ve açmıyorum kalemi
ve bitmiyor
benim bittiğim gibi...

kalem;
ben yaşlandıkça yıllanıyor
değeri artmıyor
şarap gibi
ve yıllandıkça kuruyor
suyunun çekilmesinden
kuruyan bedenim gibi...

hayat;
işlevini yerine getiremediği için
onu bir çöplüğe
işlemimi bitirmiş olmamdan dolayı
beni ise ilelebete gönderiyor...

sonra;
anılır oluyor hatıralar
dost sohbetlerinde
ben,
bir zamanların sessiz çocuğu
o ise yanlış ele düşmüş
suskunluğa isyankar
bir kalem kurusu...