Kalem degil kader ayırdı

Bilinmez yollara savurdum kalbimi,
bile bile düştümtüm ben bu ateşe,
resmini yakalı çok oldu sevgili,
unuttum seni, el oldu ellerin ellerime,
yakanı sen yananı ben oldum.

gözlerinin kıyısına varamadıgım,
ey güzel gözlüm, hasretine dayanacak halmı kaldı bende.
git artık gelme rüyalarıma,varlıgına alıştırma beni, ölürüm,
yaşarken öldürme beni,arama sorma beni
ben gittigin gün verdim son nefesi.

Gezdigimiz o yerleri dün sabah yine gezdim.
yalnızdım yine yoklugun Kalbimdeki boşluga benziyordu.
yapayanlız ıssız sessiz ,tek başına bir adam.
yürürken öne egilen bir başı vardı, düşünen düşündükçe özleyen.

hiç gelemeyecek birini beklemenin acısı yakıyordu yüregimi.
cıglık atsamda beni duyan sadece kalbim ve ruhumdu.
kalbim unut dedi, unut onu bir anda doldu gözlerim.
baktımda maziye gidenin ölenden farkı kalmamıştı.

şimdi sen yoksun,ya kalbimde hep hüzün var
sensiz kabimde hep kış ruhum üşüyor,
ayrılık şiirlerini hiç sevmezdim,
bak yine yazıyorum ayrılık şiirleri,
kalem degil kader ayırdı bizi,
boşlugun kockoca bir yanlızlık oldu.

gidene elvedamı demeli yoksa mezarını derinmi kazmalı.
unututm seni gözlerinin kıyısına varamadıgım sevgili.
elveda biten rüyam yarım kalan hayalim, sonsuz ruhum elveda
kabullenmek zor oldu gidişini, geceler zindan günlerim hep karanlık.

bırakın kanasın yüregim, öldürmesede iflah etmez bu aşk beni.
son zamanlarda hep dalgınım, bildigim yollarda bile yürürken,
ayaklarım dolasıyor birbirine, kafamı kaldırılara çarpasım var.
deli sorular bitmeyen sevda, umutsuz aşk elveda...

İsmailhakkı Kulacu
Düşler Aynası