KaLeM Şiiri - Adem Uysal

Dur dedim kaleme, yazdığın yeter,
Bu benim görevim, yazarım dedi.
Gün gelir, senin de görevin biter,
Dedi, henüz benim işim bitmedi.

Dedim çok yazarsan, okuyan olmaz,
Beni dinlemedi, yazdı da yazdı.
Dedim yazdığını, kimse anlamaz,
Beni dinlemedi, bir çok şey yazdı.

Rezil etme beni, dosta düşmana,
Yazacaksan, bari güzel şeyler yaz.
Yazdığın şeyleri, koy da mizana,
Desteksiz atma ha, adam gibi yaz.

Tek vefalı dostum, kalemdir benim,
Kendisi hayatta tek dayanağım.
Sevincim, kederim, ruhum, bedenim,
Kalem benim dilim, elim, ayağım.

Hak yolda, Hak için oynat ucunu,
Anti etik olan şiirler yazma.
Sakın ha, unutma vefa borcunu,
Gurura kapılıp, şımarıp azma.

Dedi ben yazarım, yanlış görürsem,
Yazılan şiirde mesaj olmalı.
Eyyamcı olurum, ben boş verirsem,
Şiiri okuyan, ibret almalı.

İzin verdim artık, kalem yazacak,
Söz verdi, sözünde durur sanırım,
Oynanan, tüm oyunları bozacak,
Sözünde durmazsa, ona yanarım.