Kalem Şiiri - Erdal Özdemir

Gel kalemim konuşalım seninle,
Sen hayat verdin, yön verdin mürekkebinle,
Seninle dertleştim,
Ağlamalarım gülmelerim hep seninle,
Her yalnızlıkta sen geldin elime,
Şahit oldun hem sevgime hem de kinime.

Gel, sen gel yakışırsın elime,
Elimden dilime,
Dilimden yüreğime,
Yol al, dökülsün dertler kelimelere,
Kanımı kat mürekkebine,
Kenara bırak duyguları, ulaşılmaz yere,
Havadan sudan olsun muhabbet,
Girmeyelim derinlere.
Sen beni anlarsın, bilirsin halimi,
Ben anlamam seni, bilmem senin ilmini,
Nefreti, kini, öfkeyi yazmayalım,
İncitmeyelim kimseyi.

Umuttan, bahardan bahsetmeyelim
Çekmeyelim dikkatleri,
Taş atmayalım kadere,
Sonra razı olunmuyor verilen hükme.

Kalem, sen yazarsın hükmü ecele,
Benim için etsen mi acele,
Tek başına taşınmıyor bunca yük,
Dayanılmıyor inan dertler çok büyük,
Yetiş imdadıma ortak ol yüküme,
Yüreğimdeki sızıyı yaz, ne olur hecelerle,
Ne yazarsan yaz sır olsun aramızda,
İlaç yok kangren olmuş yaramıza,
Seninle yazılan kaderde,
Ne varsa gelecek başa,
Sen de ben de biliyoruz,
Çabalar boşa,
Neden kapılıyoruz bunca telaşa,
Noktayı koy artık, dönmek istemem başa.