Kalem Şiiri - Adem Güçlü

Kalem kendi çizgisini görmez,
Kendinden kırılır önce,düşer.
Düşer,el tutmayı bilmeyince.
Düşer de,seni bilinmezliğe,
Beni öptüğüm alına çizmez.

Bizim kader bildiğimiz çocuk,
Büyür şimdi,kalem kurşununda.
Ucu ucuna ömür bırakır,
Sayfanın yakılmış sınırında.

Az yakılmadı kaçak umutlar,
Az taşınmadı suskun gönüle.
Gülmeyi de öğretti gözlere,
Güneşi özlerken,yağmuru da.

Nazlana dursun göğün mavisi,
Sussun yine,şu ömürlük anı.
Kalem kurşununa dizsin bizi;
Son sayfanın yeni efendisi,
Kalem çizmeden,kendini tanı,
İnan,bu bilinmezliğin sesi.