Kalem Şiiri - Suat Çetiner

KALEM

rüzgarı çok yumuşak estirmiş kalem
dil çok dost davranmış gülümsemeye
gözler unuttum desede yıl hatırda
bir yer o hisle çağırıyor neredesin
çok sıcak ikiside
deliliği seçmeliler bence
sevgileri delicesine kıskanılası

suyun çifte verildi silgili kalemim
yaz, silineni nasılsa yaşadı kaderim
tembel şans dedi adına
hiç kapı tıklatmadı uykucu çiğ
tanımadı görüşmelerde
nasıl anlatmalıydım sen olmadan üşümeyi
nasıl uyandırmalıydım vijdanı

ben yürümeyi öğrendim bir
dilim peltek diye alınmadı rızam
dağ kurtuluş diye işaretlendi yoksulluğuma
bir de çiçeğe ulaştım sevdadır diye
ne zaman isyan desem
prangalar yedim terör mahalindesin diye
o zaman adımı hatırlattın diye sarıldım sana
ne kazanırsam seninle, her artının ortağı idim
idin, tek dosum kalarak

ilk adımı yazdım seninle kaderimi tutuşturan
rengin gibiydim korkutanın dilinde
acıların çocuğu yazılırken kadere
annesiz, babasız, yuvasız kuştum saçakta

beni bırakmadın ayırırlarken
feryatlarımı duyan ile sokuldun varlığıma
yazmalıydım, öylede oldu
sevişmeyi öğreten ilk söz de
öpüşmeyi çizdin kalbime
sıfırdık beni kurtarırken dipten

kim o demiş sokağın ayazı
direnmenin içine sığındı militan
teslim olmadım çhe
yazdırdım adımı
elimde yazgımın adı küçülsede

aşk mektuplarına ninni olduk seninle
dilekçe çoğalttık haksızlığa
her başvuru umutlara meşale önerdi
söndü denilen alevlendi
tıpkı hayatım gibi
yeniden yeniden denedik sevmeyi

kaç hayat başlattığımı sen biliyorsun
kaç deftere tek rengi anlattığımı
yer bırakmaksızın
kitaplara, hayata sarıldım,
ağlattım sevmeyi öğreteni
bitirmedik dik bakmayı
yazdırırken sınav sorularını
kalmadık ikmale bile kalem

SUAT ÇETİNER