Kalem Şiiri - Mehmet Çoban

Bir an kalemin icat olmadığı zamanda olduğumu düşündüm
“Kalemsizlik” düşünebiliyor musunuz, sanki dehşeti gördüm
Bilgi, bilim, bilinç üçlemesinin temelini kalem biliyorum
Okumayı dahi okunacak şeyi yazan kaleme bağlıyorum

Karabasan kalemsizliğime arkadaş oldu, karanlığım simsiyah
Resimler çizmek istiyorum ufka, kalem yok, içimde ince bir ah
Bir çelik, bir çomak alsam elime, icat edilmemiştir diyorum
Her şey şimdiden çok uzak, hangi devirdeyim bilmiyorum,

Kalemi parçalıyorum heceleriyle anlamları bir başka
Kal, kalemsiz bakalım ne olacak halim, kalemsiz kalınca
Kale, kalemin yazdığı bilgiler, yaşayan, yaşayacak insana
Kalem, heceleriyle bütünleşen bir isim, düşüyor inancıma

“Biz insana kalemi verdik” diyen Allah’ı düşünüyorum
Anlamlar içinde anlamı olan kalemi verene şükrediyorum
Ben insanım, kalemsiz şaşkın, cahil, bilmez, bilinmez halim
Uyandım düşüncelerimden zamana, aklım artık sağ ve salim

21.06.2010 - İzmir