Kaleiçi 1813 Şiiri - Hüseyin Erhan Acar

Taşduvarların da acıyı ipe serdiler.
Kuytularında yemlediler korkuyu.
Sene 1813 kıtlık var yokluk var bilesin!
Zulm var hayınlıkla geldiler Kalekapıya,
Giripde böldüler seher vakti uykuyu.
Surdan sura ipi gerdiler ucunda yağlı ilmik,
Salladılar önce eski kadıyı daha kırkında.
Üç bebesi biri kız ağlar ardında,
Öyle üç gün üç gece durdu surun başında.
Üçüncü günün sonunda buldular suçluyu,
Önce Caferi İdris Kaleiçinin delikanlısı,
Civan perçemi bir yiğit,bey’in fedaisi,
Yanında Bey İbrahim,Teke Kethudası,
Yanında karındaşı Mehmet,Kolağası,
Yanında Yakup oğlu Ali,beyin arabacısı,
Dördününde kellesini koydular bir hamal köfesine,
Bedenlerinide yatırdılar surun dibine,
Yağmur yağar için için akar kanları,
Beyin kızı ayrılmaz atasının yanından,
Kolluklar iter durur sabiyi,
Gün almamış daha altısından,
Mevsim Güz,geceler ayazmı ayaz,
Kolluklar zalim acımaz,
Önüne duranı serer yere,
Başladı durmaz ayaklandı ahali bir kere,
Tekeli hanesinde acı var,
Oturmuş kapı önünde ağlaşır Bacılar,
Tüm kaleiçini sarmış çaresiz ağıtlar,
İki yiğit iki baş,hemide karındaş,
Önce Kadıyı indirdiler ipten boyu uzamış,
Götürüp gömdüler bilinmeze kefensiz,
Sonra İbrahimle Mehmedi attılar denize yardan,
Sene 1813 kıtlık var yokluk var zulm var bilesin,
Nar olup düşmüş yiğit fedai,Caferi İdris,
Yavuklusu lal olmuş acıdan,
Anacığı inletir ortalığı,
Gayrı verin yiğidimi verin başını,
Bir makberi olsun gömem Naaşını,
Alim ne yaptı der babası,
Ali öksüz doğururken ölmüş anası,
Yoklukla açlıkla yetişmiş önce çoban olmuş beye,
Sonra arabacısı,
Onu da İdriside gömdüler oracığa,
Osmanoğlu acımaz zalim,
Kaleçi bilir benim halim,
Mehmet,İdris,Ali ile, İbrahim,
Göçüp gittiler yurtsuz yuvasız,
Birde eski Kadı kırkında,
Ahali sus pus konuşmaz acıdan
Sene 1813 Kaleiçi süt liman…