Kalecilik Şiiri - Hikmet Nazlı

Geçmiş gün, gönlümde bir gün filede
Bekçilik sevdası yer aldı gitti.
Senelerdir bekliyorum kalede,
Tecrübem birikti, yıl oldu gitti…

Ama ne tecrübe, dostlar dinleyin
Ya gülün, şaşırın ya da ağlayın.
Ne olur bir kez de bizi anlayın;
Kaleci günahkâr kul oldu gitti…

Bir şut çıkardılar, hızlı ışıktan
“Kesin gol” dediler, çeldim eşikten.
Beş dakika sonra yedim beşikten,
Takım bana küstü, el oldu gitti…

Çizgide bekledim, bel altı oldu,
Açıldım olmadı, penaltı oldu,
Onuncu dakkada gol altı oldu,
Yediden sonra gol sel oldu gitti…

Kademe felâket, diziliş yamuk,
Centilmenlik sıfır, darbeler tomruk,
Defansta patladı bizim çift yumruk,
Takım hep döküldü, tel oldu gitti…

Kapatalım derken artık “garajı”
Yanlış yere kurduk koca barajı
Sonra alamadık tabi virajı
Top çatala doğru yel oldu gitti…

Rakip, bir “pis burun” vurdu yürekten
Bizim kale önü farksız duraktan
Allah’a çok şükür, döndü direkten
Bu kez de dönen top gol oldu gitti…

Yan topa çıkmıştım, elim boş geldi,
Karardı gözlerim, saha loş geldi,
On birinci gol de geldi, hoş geldi
Deneyim, kariyer kül oldu gitti…

Tek ben de kusur yok, at suçu sen, at!
Takım oyunudur futbol bir sanat
Ne yazık ki çürük çıktı sol kanat,
Sağ kanat şutlara yol oldu gitti…

Bir zaman gelmişti, panterdi adım
Transferde tektim, bitti miadım
Sonradan attılar hep geri adım,
İsmim “ambar önü dal” oldu gitti…

Müdür gel, olmadan bacaktan, koldan
Vazgeç bu sevdadan, vazgeç bu yoldan
Zaten ne anlarsın toptan, futboldan
Aklın firar etti, del oldu gitti,
Hayatın bir garip hal oldu gitti…

16.07.2010