Kale Şiiri - Seyyid Ali Özçelik

………….

Yüreğim, o eski aşk kalesi
Yepyeni bir mazi yarattı sözcüklerin gücünden

Dönüp ardıma bakıyorum
Yoksun sen
Ey Sanat! Her şeyi hayata dönüştüren.

Murathan Mungan

Halbuki ne bilirdi değil mi ya, yürek denilen virane, anlamlandırmayı damarlarından geçen yaşantıları. Kesif bir sessizlik içindeki atışları, ritmi bilinmez haykırışlardı sanırım. Bir ümit besleten yaşama dair. O haykırışlar yol buldurur karanlığın içinde, en ücra zindanlara atılmış sevişlerin yanına giden. Us denilen zalimler efendisinin mezalimini anlatır o haykırışlar, kırbaçlarla yankı bularak. Ne acı sevişleri oldu bu kalenin, kendinden bihaber. Aşk kalesinin, o içi yıkık viranenin kalın duvarlarıydı us, donuk ve sevimsiz görüntüsüyle. Her ne kadar çatışıyor bilinse de aşk ile, yegane hizmetkarı aşkın. Maşuğa o karmaşık koridorlarında yolunu kaybettiren us. Zindanlarındaki aşığıysa o kaybolmuşun hayaliyle besleyen; besledikçe zulmedip ona daha da aşık kılan us. Vuslatın, aşkın ölümü olduğunu bilip, erdirmeyen onu bu sona. Ve dönüp arkama baktığımda tekrar ediyor bana aklım, “Ben varım ki düşmedi bu kale, hala ayakta. Benim sağlam duruşum olmasa, ne eski sevişlerinin izini silebilirdi o yıkıntı ne de yenisine yol aldırırdı aşkı katık etmesem, kaybolmuşun hayaline…”

Ey düşmanım, sen benim ifadem ve hızımsın

Gündüz geceye muhtaç, bana da sen lazımsın! ..

Necip Fazıl

03 Kasım 2006 Cuma 00:53