Kaldırın düşlerimi sanık sandalyesinden

Kaldırın düşlerimi sanık sandalyesinden.

Kaldırın düşlerimi sanık sandalyesinden;
Güneşi çalınmış bir ayyaşın konuşacakları var bugün geceye.
Kaldırın köhne gövdemi şu kirli masadan,
Doğrulup haykıracaklarım var bugün,içimde ölen herşeye.

Kıyametime yol çizmiş pasaklı günahlarımı getirin bana,
Son defa avuçlarından akayım.
Kefen giydirilmiş mimiklerimi getirin bana,
Bir kez daha elimi süreyim.

Vaktiyle yitirdiğim çocuğun, büyüyemeyen zamanlarına salın beni.
Uçurtmam son kez kanat çırpsın gökyüzüne.
Bir tebeşir verin bana.
Seke seke yürüttüğüm topal sevdaların önüne yıkılayım son kez.

Uykusuzluğumu sürün gözlerinize,
Kapı eşiğime bırakılmış vaatlerin,yalan yüzüne dirensin kirpikleriniz.
Şizofrenik bir şiir okuyun bana,
Cümlelerin izdüşümünde yavan bir sancı parçalasın içimi.

Yastığımın baş ucuna ,yarı uykulu sevdalarımdan, birkaç tel saç bırakın.
Gün ağarmadan koklayayım doya doya.
Yanık ve kavruk bir türküyle vurun sol yanımdan,
Pervasızca ağlayayım yetim çocukluğumun omuzlarında.

Gün ağarmadan yatırmayın, morga sürgün bedenimi
Sevdalarım gelinliğini giyinsin gelsin,
Ölümüme duvağını kaldırıp, soysunlar ruhumu keşmekeş vedalardan.
Söndürün artık ışıkları,
Gün ağarmadan belli olmasın eşgalim.
İndirin bütün perdeleri,
Ama kaldırın artık düşlerimi sanık sandalyesinden...

Ümit Akın.
21.07.2013