Kaldırımsız Yüzler Şiiri - Palo Keko

kaldırımsız yüzler
biz kaldırımsız yüzümüzde
çırılçıplak güneşle
çeperlerini öreriz özgürlüğün,
ağzımızın kenarında bir parça kan
portakal ağacı yüzüyle
güneşin penceresine bakan...
siz gölgelerinin kolonlarına
bedenlerini inşa edenler,
adımlarınız yıkılıyor güneşin
bulut yüzlü gözlerinde.
kökleri nereye uzanır bakışlarınızın,
ağzınızdaki bulanık sözcüklerden
yalanlar boşanıyor karanlığın ambarına,
güneş santim santim küçülüyor
uykularınızın giysisi gecede.
siz sokakların bağırsaklarına
rüzgarlarını ekip
topraktan gökyüzünü bekleyenler,
uykumda gece düğümlenirken
rüyalarımı nerede bulabilirim ki?
çığlıksız ve giyinik,heykelsiz...
söyleyin?
yüreğim nerede boy verecek
düşük yaparken toprak,
dönüşürken çoçukların yüzleri
tütün yaprağına...
yüreğim nerede boy verecek?
eğer yumruğum yoksa.
söyleyin?
hangi renk öleceksiniz?
bozulurken gökyüzünün saatleri,
sürülürken çoçuksu kuşlar düşümüzden
uçak sürülerinin anırmasında...
dillerine pörsümüş sözcükleri giydiren
gözyaşlarında isa’ları çarmıha geren
soğan gözlü timsahlar, insan ruhlarındaki
renksiz çizikler.
ve siz şaşbeş görenler,
hangi yüzle çıkacaksınız
meryem’in karşısına,
kanarken toprak gökyüzünün
çatlamış damarlarında
ve parçalanırken ciğerleri rüzgarın,
suratımız devrilirken gri rayların
kömür düşümlü istasyonlarına,
hangi gökyüzü kalacak?
çocukların uçurtmalarını
umudun üzerine sürecekleri...palo