Kaldırımlarını Salma Ey İstanbul

devrilince bir yetmişlik votka misali
görünür her yer
bir şiir gibi
uzaklarda sesimi duyuramadığım biri
başım döner
yıldızlar gökyüzünde birden bire söner

savrulunca sokaklara
sokak çocuğu edasıyla
istanbul üstüme salar kaldırımlarını
bir şair kaybetme kaygısıyla
zincirler kendisine beni kız kulesi
dalgaların sevişmesiyle
anlaşılır sesi
en güzel üsküdar sahilleri çizer
gökyüzüne en güzel resmi
oranın değişmez iklimi
hep yaşar çaresizler
bir garip aşk mevsimi

o andan sonra
herşey yalan görünür sana
en vefalı dostundur denizin dibi
ayırır uyandırır
o sonsuz uykudan seni
bir balıkçı teknesi
kendine gelince sorar
-derdin ne, diye
teknenin reisi
cevaplarsın ardı sıra gelen soruları
tek bir cümleyle
-bu dünyanın insanları eğri
bilemezsin sen
bilemezsin
ey garip
istanbul şehri...