Kaldırımlardan İçime Doğru

Kaldırımlara uzanan bir ölü gibi geçtim kapınızdan
Pusatsız kuşandıklarım hayalimde ufalana- ufalana
Bilmem bu kaçıncı firardı yaşadığım
Bilmem kaçıncı uykusuzluğumdu sisli bir ay ışığında
Perdelerin kapanmış belli ki uyumaktasın
Farkında olmadan, bir şairin yarınına kıymaktasın.

Kaldırımlara uzanan bir ölü gibi geçtim kapınızdan
Ayaklarımın sızladığı yalan, yalan gözlerimin ağladığı
Bu mehtabı yerinden söken feryat benim değil,
Bu sahipsiz öfke, bu her ışığı senin bilişim...
Ben bırakmadım kapına ülfetini kuşanmış kandan gülleri,
Ben savurmadım pencerene, gönlüme emanet bıraktığın külleri..

Kaldırımlara uzanan bir ölü gibi geçtim kapınızdan
Yorgun düşüp uyumadıysan gülüm kalk ta bir bak!
Yıldızları topla gökyüzünden, içime doğru bir ışık yak
Ellerine uzanan bu çaresizlik, bir ümidin hüzzam şarkısıdır
Gözleri mühürlenmiş bir aşığın ihtilal yankısıdır
Ölü denizlere salsam, tarardı ruhumun pörsüyen kâküllerini
Ve kıyılarda bırakmazdı “sonsuz bir düş” gibi bekleyenlerini

04.09.2000