Kaldırımlar… Şehrin sessiz yoldaşları, yorgun adımlarımızı taşıyan, hayatımızın ritmini belirleyen taş yollar… Her adımda bir hikaye, her duraklamada bir anı barındırırlar. O anların arasında ben de varım, kaldırımlarda kalan ben.
Bir akşamüstü, güneş batarken, kalabalığın arasından sıyrılıp yalnız kaldığım anlarda, kaldırımların üzerinde yürürken kendimi bulurum. Şehrin gürültüsü bir melodiye dönüşür, araba kornaları, insan sesleri ve adımların yankısı. Kaldırımlar, bu melodinin notaları gibidir; bazen hızlı ve neşeli, bazen yavaş ve hüzünlü.
Yol boyunca ilerlerken, kaldırımların çehresi değişir. Bir köşede çocuklar oyun oynar, diğer köşede bir sokak sanatçısı gitar çalar. Her köşe başı, yeni bir hikayenin başladığı yerdir. Ben ise bu hikayelerin bir parçası değil, bir izleyicisiyim. Kaldırımlarda kalan bir gölge gibi, fark edilmeden orada var olan.
Bir gün, dar bir sokakta ilerlerken, köhne bir binanın önünde durakladım. Kapısı aralıktı ve içeriye doğru hafif bir rüzgar esiyordu. İçeriden gelen eski mobilyaların kokusu, zamanda bir yolculuğa çıkardı beni. Belki de burada bir zamanlar mutlu bir aile yaşıyordu, belki de bu kapı bir zamanlar heyecanla açılıyordu. Şimdi ise sadece terkedilmiş bir hatıra…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta