Kaldırımlara Resim Çizen Derviş

Yağmur altında Cebecide şarkı dinleyen bir garip adamdır ağlayan
Bir dilim ekmeğin güzelliğine şükreden aksakallı ihtiyarın gözyaşıdır
Yağmur altında Cebeci’de şarkı dinleyen bir garip adamdır ağlayan
Bir dilim ekmeğin güzelliğine şükreden aksakallı ihtiyarın gözyaşıdır
Kaldırımlara şarkı söyleyen bir garip âşıktır
Her şey beyninde düğümlenen bir aşkın ölümüdür
Yağmur altında ıslanan yüreğin acısıdır kaldırımlara çizilen bir ömrün resmidir
Karda tipide yalnızlığın türküsünü anlatan o derin gözlerdir
O gözler ki İstanbul’un güneşidir
O güneş ki bir ömrün öyküsünü yazan evrendir
Yağmur altında sessiz çığlıklar atan bir kalbin dikenleridir
Yağmur altında tir tir titreyen akasya ağaçlarına derdini söyleyen bir derviştir
Hak yolunda kaldırımları eskiten bir derviş
Öğrencim dediği kaldırımlara der ki:
Bilge ile dost olursan
Sevgiyle bakan gözler dünyayı görür
Cahille yoldaş olursan
Yolundaki feneri söndürür
Onun yolundaki fener söndürmüş hayatını
Yalnız bir beden kalmış konuşan
O derviş ki kaldırımda bir kar tipi altında yaşlanan ve şiir yazandır
Ankara’nın ücra köşelerinde nargile içendir
Dışarda yağmur altında dolaşan ve gece boyunca iç çekip ağlayan aksakallı ihtiyardır
Cebeci köprüsünde dilenen o dervişin aradığı huzurdur, dürüstlük, zekâ ve enerjidir
Yenidünyada ne huzur vardır ne dürüstlük
Kaliteli ve güzel yaşamak için hırsızlık vardır
Dışarda yağmur altında ıslanan küçücük beynidir
Karlı yollara resim çizen derviştir
Karnı aç beyni aç olan da insandır