Kaldırımlar VI Şiiri - Yunus Karaca

Zamanın salyasıyla avunan,
Işığını kaybetmiş güneş
Hapsolunca varlığının boşluğuna
Sesler yükseldi,
Tılsımları üzerinde kaydıran
Kendi kibrin de varolan kaldırımlardan…

Ruhunun ufuklarına Melik Eli değmiş
Hüzün kovanından damlayan
Kendi varlıklarından başka
Sağlam ipleri olmayan
Nice adımlar kuşandılar “Kendilerini”

Sarp sözlerin çukurunda yeşeren
Yağmacı düşünceler…
Kaldırımların koynunda dolaştı.

Dilenci oldu kaldırımların dili
Ruhu kambur, içinde gökyüzünü taşıdığı…

Zamana perde koydu
Kadim adımlar

Ölümünün kıyısında beşiğini sallamaya başlayınca çığlıklar
Kaldırımların düşleri kendi seslerine boğuldu.

Adımlar sözlerin gözlerine kazıdılar ruhlarını,
Yalnızlıklarından doğunca aynalar.

Sessizlik tutuşturunca kaldırımların üstündeki adımları

Sözler öldü.

Güneş boğulunca yıldızların dumanında
Kaldırımların mahşeri
Sözlerin mirasına sahip asık suratlı
Cümlelerin leşlerine dönüştü.

Az söyledi gece
Adımlar eski hayallerini yırttı
Sonsuzluğun sessizliğiyle

Ve

Yokluğunun çölünde
Bir katre ses oldu kaldırımlar.

Ankara 01.03.03