Kaldırımlar Şiiri - Korkmaz Bey

Bir yağmur altındaydı,
Şemsiyesiz
Ve bir sokak genişliğinde...
Zaman; an’da
Sen; kalbimin tarafında
Dururkendi.
İsmini söyleyememişliğim
Yutkunurkendi...

Yorgun kaldırımlar adımlarımızı
Yankılarken ıslak ıslak
Uzak ışıklar bulanırken gözlerimizde
Dükkan camları ağlıyordu.
Ağaçlar mahzun hışırtılarıyla
Eşlik ediyordu, son biz’e.
Sükutun bile mecali kalmamıştı
Yuttuğumuz sözcüklerden.
Umut besliyordu her şey,
Bitmez diyordu bu sevda!
Geri dönüşü yoktu
Dönüş, biz’siz yarınlaraydı sadece...

Biz olmadan da sokak lambaları
Nice aşkların üstüne vuracaktı
Her evde bir kazan kaynayacaktı
Çocuk sevinçleriyle karşılanacaktı bayramlar
Biz olmadan yine de bir santim genişlemeyecekti kaldırımlar
Ve
Hiç vakit bilmeyecekti koştururken,
İşinde, aşında, aşkında yığınlar
Bu kaldırımlara,
Boca ettiğimiz aşkımızı...