Kaldırımlar Şiiri - Özlem Saba

Başımı eğmem gerektiği gün anladım kaldırımların insana ayna olduğunu.
Oysa biz insanı insana ayna olur diye bilirdik..
Yanıldık..

Kaldırımlar!
Ah o başı boş sanılan ama içi onca sır dolu kaldırımlar..
Her gün gelip geçtik üzerinizden.
Ama bir kez olup durup bakmadık çilenize..
Birisi çocukluğunu düşürmüştü kaldırımlara,
Diğeri umudunu,
Bir başkası acılarını kusmuştu,
Bir diğeri özlemlerini dökmüştü..

Diğeri ahlaksızlığını saçmıştı ulu orta.
Düşmüştü de ha düşmüştü.
Göz yaşlarımı akıtırken bende üzerine,
Bulduğum ilk gülüşü,
Gördüğüm ilk çocuğa verdim.
Almadı!
Bir gülüşün bile çok ağırdı bedeli,
Çocuk haklıydı.
Onu da ödetirlerdi.

Hem bir çiçekle bahar gelir miydi!?
Baharlar gül bahçeleri isterdi..

Yerden önce neyi toplayacağımı bilemden,
Neyin bedelini ödediklerini anlayamadan,
Başımı hemen kaldırıp göğe baktım.
Kollarımı iki yana açtım ve koyuldum söylenmeye;

-Yeter artık!
-Utanmalısın kendinden.
-Dinmeli, bitmeli bu insanların çaresizliği.
-Hadi, uzat elini!

-Hem sen onların Ellah’ı değil misin?