Kaldırımlar Şiiri - Orhan Kavak

Hepimizin ortak malı kimisi geniş kimisi dar.
Bazısı’da kıvrım kıvrım çıkar ta tepeye kadar.
Kaldırımlar değil’de üzerinde yürüyenler sakar.
Kaldırımlar taş,kaldırımlar beton sen yürü o su gibi akar.

Kırık kağnı gibi sallanır kaldırımda zavallı insan.
Dördü beşi bir araya geldi’mi anlamaz lisan.
Yak öküzü bile yol verir,ya insan ne kadar’da enteresan.
Sığır sürüsü gibi ezer geçer,karşıdaki insan perişan.

Yandan çarklı ada vapuru gibi sigaradan çıkan duman.
Ya hastane girişinde yada postane çıkışında odur duran.
Nereden bakarsan bak aslında bu zavallı bir insan.
Kaldırımlar çaresiz,kaldırımlara yağıyor hüsran.

Devrik kamyon gibi duruyor kaldırımın tam ortasında.
Kaldırımlar yitip giden sevginin saygının yasında.
Yoksa kaldırımlar’mı suçlu? bir hastalık’mı var başında?
Dert yüklü kaldırımlar insana hasret,insan var sıra sıra taşında.

Kaldırımlar’dır sessiz çığlığın sesini çizebilen tek ressam.
Kaldırımlar’dır sevgiyi,saygıyı,inceliği anlatan.
Kaldırımlar’dır insan denen varlığın varlığını tamamlayan.
Kaldırımlar’dır insanın dert küpünü,yükünü omuzlayan....