Kaldırımlar Şiiri - Yorumlar

KALDIRIMLAR

Geçenlerde kaldırımları gezmekteydim. Sararmış çınar yapraklarıyla doluydu etraf. Ben gezerken Necip Fazılın mısraları da dilimdeydi. “Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi.”
Yalnız mıydım? Aslında değildim. Bir ben, bir de hayallerim vardı. O zaman neden bu mısralar aklıma geliyordu? Her halde sararmış çınar yapraklarının bana vermiş olduğu ruh halindendi.
Çoktandır kaldırımlarla haşır neşir olmamıştım. Neredeyse yabancı hissediyorum kendimi. Gözden ırak olan gönülden de ırak oluyormuş.
Yapraklar ıslak, bulutların gözlerinde yaş. Çıplak kalmış çınarlar. Çamları sorarsan “yar ağladı ben ağladım” şarkısını söylüyorlar sanki. İğnelerinde minik şebnemler asılı kalmış. Etrafta hazan. Aylardan kasım. Ömrüme kış mı ne geldi. Heyhat! Benim gönlüm ilkbaharda kalmış!
Ne hasretlerim oldu benim bu kaldırımlar da. Hepsi nisan yağmurları gibi yağıp geçti. Ne zaman beni bekledi ne ben zamana dur diyebildim. Hiç unutmam lisenin kapısında nöbet tutan âşıkları. Umumiyetle hep utangaçtı âşıklar. Şimdilerde ne o aşklar kaldı ne de o utangaç âşıklar. Okullar bile yerlerinde kalmadı. Her biri bir taraf da yeniden yapıldı. Ne kadar eskidi bu sokalar, hele de kaldırımlar. Nice ahları dinledi bu kaldırımlar. Nicelerinin gözyaşları aktı. Nicelerinin sevdaları kaldı bu kaldırımlarda. Katil kaldırımlar.