Kaldırımlar! Şiiri - Yaşar Kılıç

Halimi sormaz benim bu kadırım taşları
Karanlıklar içinden. yol almışta gidiyor
Her sokak bir taşına, dökülmüş göz yaşları
Sarmaş dolaş kimine hızlanmışta gidiyor

Akşamdan kalmıştır bu, kaldırım çocukları,
Kimi düşmüş yollara, kimisi patikaya...
Uyanmıştır yarın ki sabahın çocukları,
Kimi gider okulla, kimisi fabrikaya!

Kimi alın teriyle eve ekmek getirir,
Kimi karanlıklarda borusunu öttürür...
Kimileri getirir, kimileri götürür,
Bir bireyin yüzünden bir diğeri tükürür!

Gece karanlığın da, yalnız yürüdüğümde,
Ayaklarımın sesi, bir kabus arattırır...
Yalnızlığı içimde,kendimde gördüğümde,
Kulaklarımdaki ses, çan sesini arttırır!

Her gün yeni bir isim bulmuş,bu kaldırımlar...
Ne gelene merhaba,ne gidene elveda,
Her gün yeni bir dünya kurmuş, bu kaldırımlar...
Ne konuşur insanla, ne ses çıkar ne seda!

Gün aşırı bir acı,duymuş soğuk taşları...
Kaldırımın kenarı,kabristandı gördüğüm,
Her gidenin ardından dökülmüş göz yaşları...
Bu tarafı bir düğüm, o tarafı kördüğüm,

Parçalı Bulutlu Şiirler