Kaldırımlar Şiiri - Münzevî Muhayyelât

(Üstad Necip Fazıl Kısakürekin Kaldırımlar şiirine acizane bir nazire denemesi)

zihnimde zincirine bakla eklerken zaman
varlık mesaisinin duraksız yolcusuyum
kızıl bir gölge ile karıştığında duman
kendi öz heykelimin çolak yontucusuyum

kaldırımlarda ince çok ince bir sihirdir
eşyanın aydınlıkta gölgeme kattığı renk
renkten azad edilmiş köhne bir müntehirdir
soğuk alnıma konan hayat isimli benek

terkedip evi yurdu koynunda soluduğum
kaldırımlar yar kokan bir eşsiz buhurdanlık
aşkın haritasını taşlarında bulduğum
bir loşluk bir aydınlık kesitsiz alışkanlık

geceler boyu gezip kalbine basa basa
beynimden irinleri döktüm büyük sinene
üstünde ne can ne mal ne de bir başka tasa
safi iman ve secde o göklerden inene

zaman deli gömleğim mekan vardır sandığım
sonsuzu düşlememe engel değil gölgeler
saat ve de harita kanmak için kandığım
kaldırımlar mekandan kurtarılmış bölgeler

sıvazlasın sırtımı ölüm ben bir cesedim
içimde ölmemeye dair büyük direniş
boynuma güller sapla hayat bulsun mesedim
ey ruhumu taşlarla okşayan sonsuz dirliş

m.M..