Kaldırımlar Şiiri - Yahya Kesici

Kaldırımlar yol olmuş,
Akıyor birer, birer.
Üzerinde insan seli!
Çok mu çok!
Kaldırımdan,
Hep birlikte, iniyorlar seslice!

Kimileri,
Bakışarak konuşuyor, gülüyor.
Kimileri,
Çok az sesli söyleniyor, ağlıyor.
Kimileri
Aklı karışık iniyor, dengesiz,
Kimileri,
Ters yönde çıkmaya çalışıyor.

Kalabalığın içinde
Sıradanlık yaşanıyor birlikte!

Ben de o kalabalıkta, ayakta!
Düşünceli bir haldeyim.
Merdivenleri sayarak
Kaldırımdan iniyorum
17.18.19.20. . .
Ve daha birçok basamakta
Yalnızlığı yaşıyorum kendimle!

Az sonra yorulmuş dizlerim, bana!
Yeter artık, otur diyor, kızıyor!
Sağa sola bakınıyor gözlerim
Sol tarafta, köşede çay ocağı,
Kapısında sıra, sıra,
Bir kaç renkte iskemle!
Boş bulduğum ilk iskemle,
Oturağım oluyor.
Bağırıyorum garsona!
Hey!
Garson!
Bir çay!
Çöpsüz,
Süzgeçli olsun!

Ceketimin iç cebinden
Kâğıt mendil alıyorum.
Yorgunluğumdan olacak!
Yanaklarımı ıslatan
Ter suyunu siliyorum.
Yere düşmesin diyorum.
Ter benim ya!
Yorgunluğumun nişanı
Ben de kalsın istiyorum.

Süzgeçli çayım geliyor.
Tavşankanı dedikleri!
Bir kaç yudum içiyorum.
Sıcak mı sıcak, çok sıcak!
Aklıma köyüm geliyor/düşüyor.
Şişmanlının karşı yanı
Tadı sanki benim çayım!
Sanki benim topladığım!
Hani bir gün, set arası!
Gezinirken topladığım
Bir sene önce budanmış,
Günler önce filiz vermiş
İşte!
O başlıktaki çayımdan.
Ara, ara içiyorum.
Parasını vermişim ya!
Hem parasını almışım.
Hem parasını vermişim.
Tüm bedenim rahatlıyor.
Aklım, fikrim rahatlıyor.
Olmadı, bir yudum daha,
Gözlerimi kapatıyor,
Köye, eve gidiyorum.
Annem kapıda oturmuş,
Sanki bana gülümsüyor.
Sonra bir oh çekiyorum!
Tekrar, geri geliyorum.

Kaldırımlar, kaldırımlar!
Oluk, oluk insan seli!
İniyorlar kaldırımdan
Elbiseleri sürtüyor.
Omuzları da değiyor.
Kimse kimseyi bilmiyor
Herkes herkese yabancı!
Ama hepsi çok yakınlar.
... ...

Az ötede bir kedi var.
Bakışları insanlara!
Onun gözü oluyorum.
İnsanlara bakıyorum.
Hepsinde ağız, burunbir
Hepsinde el, ayak sıradan
Hepsi yakın uzunlukta
Arada fark görmüyorum.
... ...

Sonra kendim oluyorum.
Bu defa ben bakıyorum.
Bin bir çeşit insanlar var.
Sarışın, esmer, beyazlar, …
Hüzünlü, mutlu, kızgınlar, …
Kimi kısa, kimi uzun.
Her biri kendi halinde!
Birbirine benziyorlar.

Muhakeme ediyorum;
Bakmakla görmeyi anlıyorum.
Aslında,
Öğrenmekle anlamanın ne demek olduğunu anlıyorum.

Öyle ya!
Her canlı
Bulunduğu ortamı öğrenir.
Öğrendikçe görür.
Gördükçe anlar.
Anladıkça fark eder.
Fark ettikçe ayrıştırır.
Ayrıştırdıkça çokluğu görür.
Aynının ne kadar çok olduğunu,
Ne kadar farklı olduğunu görür.
Aslında!
Bakmanın ve görmenin ne kadar önemli olduğunu görür.
Sonra tenin ardını görür.
Yürekten çıkanları görür.
Duyguyla insanların nasıl çeşitlendiğini görür.
Ve kendi içinde ki farkı, fark eder.
... ...
Sonra,
Kendime geliyorum
Bardağımdaki çaydan
Bir yudum alıyorum.
Çay soğumuştu.
Olsun, diyorum.
Nasıl olsa benim çayım, diyorum.
Sonra tekrar,
Kaldırımlarda yürüyen,
Ayaklara bakıyorum.
Ayakların taşıdığı,
Beyinleri düşlüyorum.
Beyinlerde saklı olan,
Bilgileri, hayalleri,
Hatıratı düşlüyorum.
Aslında ayakların bir olduğunu,
Ancak taşıdıkları beyinlerin ne kadar farklı olduklarını görüyorum.
Ve bir şey daha fark ediyorum!
Aslında her bir basamağın, tüm bunları umursamadığını görüyorum.
Elbiselerin, duvarların, yol kenarlarının da!
... ...

Sonra soğumuş çayımdan bir yudum daha içiyorum.
Sonra kendimle konuşuyorum.
Herkes kendini yaşamıyor mu?
Her canlı kendi döngüsünde, kendi duygularını geliştirmiyor mu?
Kuşlar için uçmak nasıl basit şeyse,
Balıklar için yüzmek o kadar basit değil mi?
Ya da insanlar için yürümek!
... ...

Ve sonra!
Çok şeyi fark ettiğimi, anlıyorum.
Gülüyorum.
Evet!
Kuşlar için yüzmek, balıklar için uçmak ulaşılmaz bir istek!
Ama her ikisi de aslında çok basit şeyler.
Sadece uçmak için kuş, yüzmek için balık olmak gerek.
Ve anlamak için de İNSAN!