Kaldırımda Düşünce Şiiri - Müslim Avcıoğlu

Gecenin sessizliği, sokakta yalnız kişi
Dalan bakışlarıyla bir şeylermi arıyor.
Gözler kıpırdamadan yürüyor; nedir işi?
Beyninde düşünceler, birşeylermi tarıyor? .

Saat gece yirmi dört sarhoşların zamanı,
Bu kişi sarhoş değil, kendisi ne yapıyor.
Meyhaneler boşanmış, üfürürler dumanı,
Ayyaşlardan sıyrılıp tenhalara sapıyor..

Ağır adımlarıyla bir tempodur tutturmuş
Evdeki yalnızlıktan kurtulmuş yol alıyor,
İçindeki sıkıntı, kederini susturmuş.
Beraberlik anının sevdasına dalıyor! .

Sokağı arşınlarken düşüncesi hep onda
Hayali karşısında onunla konuşuyor.
Hasretliği bitecek birkaç günün sonunda,
Günü iple çekerek sevinçten uçuşuyor.

Bu dalgın ölgün adam, neydi nasıldı, kimdi.
Her an yüzü değişip hız verdi adımlara.
Bir karanlık köşeden görünmez oldu şimdi,
Nereye gittiğini sordum kaldırımlara.

Kaldırım bir sır küpü, söylemedi meçhulü,
Nasılda kaybolmuştu bir anlık gafletimden.
Söylesene kaldırım. Nedir bunun usulü? .
Kendimi mi unuttum kendi dalaletimden.

Düşündüm inceledim bu kişi ben mi idim,
Sokakta hayali bir arkadaş mı edindim.
Bende evden çıkmıştım bir yalnızlık ardından,
Bu kadar düşünceyi sıralayan kendimdim! .

26.9.1983-Adana