Kaldırım Trapezcisi Şiiri - Abbas Ünal

Her geçen ay daha da azaltarak borçlarını biriktiriyordu.
Karısı ev sahibinden önce davrandı.
O akşam dırdırı bir saat uzatarak kendisini evden kovdu.
Alacaklı dolu kahvenin karşısından geçerek büfeye uzandı.
Cüzdanının zulasındaki yirmi lirayı çıkarıp katlanmış kısımlarını düzeltti.
Bir paket Samsun aldı cebindeki çeyrek pakete nispetle.
Bir de Efes güneşi,hem kırmızı hem de soğuk.
Plastik mantarını dişiyle açtı şarabın.
Eski sigara paketiyle dostluğunu pekiştirdi.
Bir parkta,bir bankta,bir şehirde,bir gerçekle yaşıyordu Türkan ablanın kocası.
Oğlu cep telefonu istiyordu kızı pahalı oyuncaklar.Çoğu alacaklı yalnız para istiyordu.

Şarabı bitirince evdekiler uyumuştur diye geldiği yola çıktı.
Dört aydır işsiz bir sabaha uyanıyordu. Gökte bembeyaz ayı gördü güneşten korktu.
Bir kaldırımda sendeledi. Düşerken sırtı sokak lambasından tuttu. Kalbi can korkusuyla pat pat atıyordu.
Sırtı lambada sürünerek yavaşça çömeldi.
Kurtulmuştu.
Güldü. Kahkahalar attı.
Keyifle bir sigara yakıp dertlerinin değersizleşmesine haykırdı.
"Bunu da yırttın ulan kaldırım trapezcisi"