Kaldırım Taşları Şiiri - Arda Kağan Baloğlu

Bir mermer duvar,
Yüksek...
Ve de ben en tepede,
Sessizce...
Bırakırken kendimi,
Umutsuz kedere...
Yerdeki çakıl taşları,
parçalarken kafatasımı.
Ciğerlerimden gelen bir soluk kan,
Bana senin sıcaklığını verir miydi?
Kalbimde sönen ateşler,
Beni ayaza boğarken;
Suratıma vuran rüzgarı ölümün,
Bir parça ateşim olabilir mi?
Kendimi kaybederken betondan tepelerde,
Yıldızlar ağlıyor bana.
Niçin...
Niçin diye sorarken kendime:
Parçalanıyor ruhum kasvetli ayın ışığında...
Parçalanıyor bedenim atlarken kaldırım taşlarına...