Kaldırım taşları Şiiri - Orhan Hatıl

bozkırdan gelen rüzgar bilinmez yalnızlıkta
yeniler doğmak isterim
kaçak mahkumların ruhunda dolaşırken

şırıltılı bir ağaç, yol kenarı
asfalt ezilmişlikten bunalmış
her an çıldırabilirim

inadına bu terslikler
kurtaramadığımız ülkeler
yaşıyorum, ammada susadım

sezgilerim yangın olmuş
içeriksiz kalıplarda düşünüyorum
ben tarih kadar eskiyim

kısıra doğru akış
şurası belirsiz günün
kanıyorumda hayatın ince çizgisi bulamıyorum

cadde ötesinde durmuşum
hiçbirşeyi irdelemeyen rujlu kadınla avunmuşum
kaldırım taşları beni hissetmemiş