Kaldırım taşları Şiiri - Özlem Deniz

Kaldırım taşlarında yalnızlığımız,
İlerlerdik gözlerimiz izinde
Göz göze gelemezden önce
Üzerinde kuramadığım sevgi sözlerim
Korkularım birikirdi gölgemde

Tinerci çocuklar uyur üzerinde
Bilen, gece
Kaldırım taşları ve ben
Biliyorsundur sen de

Bizi düşündüm canım
Kaldırım taşları da olsun istiyorsan
Yağmurla yürüyoruz,
Sırılsıklam oluyoruz

Kaldırım taşları diye başlıyorsun
Ben önemsemiyorum
-Benim için önemli olan sensin!
Durup beni alnımdan öpüyorsun
Ben içli bir şarkı söylerken
Derinliğimce gözlerine düşüyorum
Öpeyim diyorum içimden
-“Yağmur ağlamaz....” diyorsun sessizce
-“ağlayan biziz…”
Öpeyim diyor yüreğim, içim, her şeyim.
Yağmur diniyor
Dönüp gidiyorsun…

-Karın ağrısı gibi sancısı
Gerçek bir yar sıcaklığı
İçi hasret dolu bir dokunuş
İyi gelir aşk yarasına-

Otobüsün münübüs küçüklüğünde
Biniyorsun
Camların ardında kalıyor üzgün yüzüm
Hüzünse camların ardında durmuyor
Ağlıyorum
Gidiyorsun
Bu benim öldüğüm kabus işte

Sen gidince uyanıyorum düşümden
Sonra düşüncem başlıyor
Acısıyla tatlısıyla
Hazanıyla baharıyla
Geçiyor aklımdan…

Dindi düşler aklıma
İlk fırsatta çıkar karşıma
Daha da kanacağım acıya
Hayalin usulca insanlaşınca

Gözlerin gözlerimde durmasın giderken
Sonlar cehennem ateşi gibi olmasın derken
Gözlerin yüreğime ne olur hiçbir şey sormasın
Yüreğim gözlerimde, gözlerim içime ağlarken

Seni kaybetmek demiyorum gidişine
Seni kazandırıyor her gidiş yeniden
Şimdi ne yalan söyleyeyim, böyle ben
İlk defa acıdım hasretten