Kaldırım Taşındaki Papatya

Sessiz bir kaldırım taşıydı sevda
Bana ve benim gibilere adanan bir armağan gibiydi
Bilemedik kıymetini sevdamızın
Yorgunuz diyerek sevdiklerimizi yorduk
Onlar da sevdiklerini, Kelebek etkisiydi ya bu
Herkes yorgundu bilmeden de yordu.
Bir akşam üstüydü, velhasıl ikimizde yorgunduk
Bulduk kendimizi sessiz kaldırım taşlarında
Soğuk ve ıssızdı ve bir o kadar da gürültülü.
Köşe başında bir kamelya vardı, hemen yanı başındaysa dikenli bir gül.

Sessiz bir kaldırım taşıydı sevda
Sokak ortasında haykıran ama asla sesi duyulmayan
Varlığı bilinip yokluğu umursanmayan
Kamelyanın hemen yanı başında duran gül
Ve o gülle alakasız bir şekilde kaldırım taşının yanında biten papatya
Umudu olmayan kaldırım taşına sımsıkı tutunan,
Onunla ezilip onunla her an bir bütün olan
Asla o gül kadar acıtıcı olmayacak olan
Kaldırım taşına sevdalı,
Papatya!

Sessiz bir kaldırım taşıydı sevda
Bizse o kaldırım taşında sevdayı bulan
O kaldırım taşında sevdalananlardık
Kaldırım taşına sessizliğini bozduran bizdik o akşam
Papatyayla kavuşturan bizdik kaldırım taşına
Ne olduysa, o kaldırım taşını papatyalar bürümüştü o gece
Sevgi gitgide çoğalan bir şeydi
Bizse o gece papatyaları çoğaltıp kaldırım taşını sessizlikten kurtaranlardık
Biz o gece yağmuru yağdıran, geceyi sevdaya boğanlardık.
O gece kavuşan ellerimiz değildi sadece.

Sessiz bir kaldırım taşıydı sevda
Yağmur dokundukça saçlarına
Toprak kokusu yayılıyordu buram buram
Papatya gülümsüyor ve daha sıkı bağlanıyordu kaldırım taşına
Gökyüzü aydınlıktı
Yıldızlar parıldıyor, ay gülümsüyordu
Gece git gide silikleşirken
Senin gözlerin parıldıyordu
Bakmaya doyamıyordum, gün doğuyordu
Ve sen hala muhteşemdin.

Sana olan bu sevdam bitmeyecekti
Sana olan bu bağlılık papatyanınki kadar gerçekti
Ölecektim bir gün papatya gibi, solacak, toprağa karışacaktım
Vuslat bu ya ayrılacaktık.
Ama sevda bitmez.
Ve sevdalı yürekten asla gitmez.