Kaldırım Düşü Şiiri - Nafiz Karak

Sokakta bir taş, yuvarlak,
Kim bilir kaç ayakkabı ezdi başını,
Kaldırımın kenarında bekler,
Sanki biri gelip alacak,

Sanki biri ona "Hadi, yürü!" diyecek.Dün gece rüyamda taş konuştuydu,
"Üzerimden geçenler," dedi,
"Kimi acele, kimi dalgın,

Bir tek çocuk durup baktı yüzüme,
O da top sanıp tekme attı."Gülümsedim, ne bileyim,
Taşın derdi bana mı düştü?
Ama sabah olunca,

Kahvemi içerken düşündüm:
Ya o taş, sahiden dertliyse?Şimdi sokağa her çıkışımda,
Kaldırımlara dikkat ediyorum,
Bir taş göz kırpar belki,

"Anlat," der, "sana bir hikâye,
Tramvay seslerinden,
Yağmur izlerinden,
Bir de şu köşede unuttuğum aşktan."Orhan Veli gibi,

Ben de yürüyorum işte,
Cebimde üç kuruş,
Kafamda bir taş,
Ve içimde,
Nedensiz bir neşe.

İstanbul gibi...