Kaldırım Çocukları Şiiri - Nurten Köroğlu

Gelmeyen baharın ayazı vurunca üstlerine
Yuvadan düşmüş serçeler gibi titrerlerdi
Sıcacık bir yatakları olsaydı eğer
Kim bilir düşlerinden neler isterlerdi

Her köşe başlarını mesken tuttular
Ellerinde nasır,yüreklerinde yaşamadıkları çocuklukları ile
Neden çiğnedik onları,eski kaldırımlar gibi
Neden çiğnedik onları,güz yaprakları misali

Ayazın tokat gibi çarpan soğuğunda
Köşe başında bir çocuk oturmuş ağlıyor
Kucağındaki boya sandığına sarılmış
Karlar kaplamış simsiyah saçlarını
Sanki; insanlara, merhamet diye yalvarıyor

Bir dokundum ki akan yaşlarına
Gözyaşları
Üşüttü ellerimi
Bakamadım yüzüne o an
Utandım
Ve
Çaresizce
Kapattım
Gözlerimi