Kaldırım Çocuğu-1 Şiiri - Ahmet Tolga Ta ...

Bir örümcek ağı
Daldaki bir kuş yuvası
Topraktaki karınca deliği
Hep kıskandığım.
Bir ben yalnız
Sanki bir ben
Yalnız kaldırımlarda.
Sanki bir ben köprü altlarında.
Soğuk ayaz gecelerde
Üstümde
Hürriyet, Milliyet, Sabah
Daha adını bilmediğim bir çok gazete.
Üşümüyorum da
Adet olmuş, alıyorum üstüme.
Ah şu pantolonum
Bir de cepleri sağlam olsa
Geçen bir onluğumu yedi
Az kalsın cep aynamda gidiyordu.
Şimdi çatlak ama olsun
Yine tarayabiliyorum saçlarımı.
Şöyle ortadan ikiye ayırınca da
Ne yakışıyor hani.

Eyvah,
Yine mide ağrılarım tutacak
Bir şeyler bulmalıyım hemen
-Abi bana bir iş
-Get lan serseri
-Abi bana bir ekmek
-Get dedik lan
Yine serseri benim, yine açım
-Abi, kurbanım
Ne iş olsa yaparım, bana bir iş
-Hadi ordan serseri
-Abi açım, bir ekmek
-Çalış da al.
-Nasıl kimse iş vermiyor ki
-Git başımdan
Hep aynı hakaret
Tüh be bizdeki zaten kör talih.

Tamam, bu çöp bidonu dolmuş
Gazeteler, cam kırıkları
Meyve kabukları, naylon poşetler
Bir domates biraz çürük ama olsun
Üff, tavuk kemikleri
Hiç et bırakmamışlar be.
-Heyy, dağıtma çöpü, uzaklaş ordan
Peki abi, peki sayın ağabeyciğim
Çöpten doyuralım diyoruz karnımızı
Ona da izin yok.
Vay anasını sattığımın dünyası
Sen neymişsin be.
Vay anasını, ölelim daha iyi
Ölüp kurtulalım daha iyi.