Kaldırım Şiiri - Hüseyin Büyükbaş

Gökyüzü kükredi boş kovanlara.
Gökyüzü kükredi taş koyanlara.
Gökyüzü kükredi mort katanlara.
Gökyüzü kükredi komik yalanlara.

Kuytu köşelerde tek kurşunla bitirdiler işini.
Umutlar tükenmeden alel acele çektiler fişini.
Hayatın amacı ezberlenmiş yaşanıyor tek düze.
Korku içinde baş koyup erişilemiyor gündüze.

Hayat bir oyun ise, sadık kalmalı her oyunbaz.
Aniden gelir buse, kimi olur hain olur yobaz.
Kimi değersizlere değer biçti, yani cambaz.
Kelimeleri yalan olmuş; eski dost, yeni boşboğaz.

Zaman bir hayli geçti, kaybettin kendi kumarını.
Yersiz yersiz konuştun, bıçak götürdü damarını.
Seni asla yüceltmez alçaltacak olan uçkur.
Ne yaparsan yap sonun iki metrelik bir çukur.

Açılışsız üretime geçen âşıklar için bu laf.
Sizin peşine düştüğünüz şey en büyük gaf.
Yürekler murdar oldu beyinler mi hala saf.
Doğrularla oynandı güvenmeyin, hepsi hilaf.

Gökyüzü kükredi boş kovanlara.
Gökyüzü kükredi taş koyanlara.
Gökyüzü kükredi mort katanlara.
Gökyüzü kükredi komik yalanlara.

Yarına ak sayfa açtım, yine utandım, çünkü kalem siyah.
İnsan memleketine dönecek, dünyada sadece bir seyyah.
Kötüleri ağırlamaz sırat, köprüden düşenler iki surat.
Boşadır o mekânda murat, eşittir soylu ve de kurat.

Bu sözümde yalan yok yumdun ağzını açtın gözünü.
Onları taklit etmeye çalışırken unuttun özünü.
Çıkar peşindeki dostlarımı hayatımdan çıkardım.
Akardı zaman ve ben de zamana doğru akardım.

Gözler varken ses edemez ağızdan çıkan söz.
Etrafıma baktım kimi camgöz kimi dansöz.
Canın çıkmadan bir an önce çıkar şu b**tan huyunu.
Gömmezler seni, üzerine dökmeden son suyunu.

Ölüm öncesi yanına yanaşır şeytanlar akın akın.
Kim bilir ölüm belki yarın belki yarından da yakın.
Sebep arama ölümüne, belki bir yıldırım.
Belki de bir taş, asıl yeri kaldırım.

Gökyüzü kükredi boş kovanlara.
Gökyüzü kükredi taş koyanlara.
Gökyüzü kükredi mort katanlara.
Gökyüzü kükredi komik yalanlara