Kaldır Yaşını Dök İçini

sesinde bir çocuk
kalem uğultusu

yüzünü yıka

senin ışığınsa bu yansıyan
aydan değildir memnuniyetin

hey okyanus toplayan çocuk
sor şimdi neresindesin dünyanın

seni yalnızlığım kadar sevebilsem
sadece bu kadar sevebilsem seni
hep gölgenle kalma yeri değil midir
gerçeği öğrenme hali

biliyorum
sana göre asılmalı bütün şehrin köprüleri
hepsini sallandırılmalıyız yükseklerden
ama bilmez misin onlar da ölür
ölürler uzakta kalınca

alnın perçinleniyor her uçurtma mevsimi
seviyorsun gökyüzünü ve mavi olan her şeyi
gittiğin ne tapınaktır ne de bir dergah
ama bilirsin yürekten düşünebilmeyi

çıkarsam kınından kalbimi
versem eşgali olan kendisini
vurulur en sol köşesinden
yankır savrulur hep içinde

elbet yoktan da varız
sevincimiz az
öfkemiz deli

yoktan da yok
akıl taşını yontar mantığımız

kadır yaşını
dök içini

kim bükebilir
ölüme beş kala
hasta bir elden düşen kelepçeyi

güneşe tut pencereni
ıslak trabzanları
sokakların kımıltısını tanışıklığını
bekle beni

seni pervasız rüzgari saçlarlarınla
ardımda
beklediğim sesini

en uzak nefesini
getireceğim