Kaldır Ben'i Aradan Şiiri - Mehmet Şahan

Hakikat pazarında ne satarsın bilemem,
Kaldır ben’i aradan, kalsın seni Yaradan…
Liyakat nazarında ne katarsın bilemem,
Kaldır ben’i aradan, kalsın seni Yaradan…

Bulutlardan süzülen dolu, yağmur ve karda,
Şirin için dağ delen Ferhat’taki vakarda,
İçindeki kor ateş magma olur yakar da
Kaldır ben’i aradan, kalsın seni Yaradan…

Neyin vardı bir düşün başlangıçta, en’inde,
Cana, canı kim verdi? Damlacıkta, ceninde!
Nasıl gördün sen canı? İnsancıkta, teninde
Kaldır ben’i aradan, kalsın seni Yaradan…

Gönül nefse aldanıp deryalarda kalınca,
Hak aşkıyla kıvranıp ummanlara dalınca,
Son gayretle davranıp kapısını çalınca,
Kaldır ben’i aradan, kalsın seni Yaradan…

Varlığına bir kere etmesen de teşekkür,
Bilindiğin her zerre eylemeli tefekkür!
İdrakine sığmazsa kulun işi tevekkül,
Kaldır ben’i aradan, kalsın seni Yaradan…

Şahan der ki ruhunun aç olduğun bilene,
Benlik ile doymanın güç olduğun bilene!
Melekler gıpta eder, hiç olduğun bilene
Kaldır ben’i aradan, kalsın seni Yaradan…