Kaldım Geriye Şiiri - Mahmut Nazik

KALDIM GERİYE

Her canlı ölümün sözleşmesi,
Senediyle doğar elinde.
Ama el bir kere ölür,
Ben bin kere öldüm;
Kaç kere kovdum kapımdan,
Anlaşmazlığa düştüm Azrail’le.
Bin kere vuruldum,
İbrahimi ateşlere verildim
Bin kere dirildim yine

Aşk dedi özgürlük dedi
Bir yarla yetinmedi yüreğim
Kaç kere baştan çıkardı
Sevgi sunarken,
Hazzı, özgürlüğü yola gelmezliği.
Bin yaranın acısını duydum can evimde.
Kaldım geriye.

Kaç gece gerdeğe girdim ay ışığıyla,
Üçten dokuza
Bin kere boşadım inançlarımı.
Çiğdem çiğdem
Kaç bahar toprağın gülüşünü yaşadım.
Kaç son bahar umutlarım döküldü,
Sam yelleri vurdu yeşilinde
Hüznümü hazana savrudum
Ağladım, ağladım, ağladım..
Kaldım geriye

Kaç nisan
Çiçeklerle güldüm,
Sırtımı daydım şafağına dağların.
Demet demet sevdanın soluşunu yaşadım ben.
Kaç kere insanlığın ölüşünü
Kaldım geriye.

Yüreğimde göllenmiş acılarımın
Bendi yıkıldı kaç kere
Kabuk bağlamış ihanetleri kanattı riyanı eli
Gömüp de acımı yedi kat yüreğin dibine
Sevdanı basmışım tuz yerine
Kaç annenin ninnisinde eridim
Kaldım geriye

Ne güzeller gördüm,
Gülüşü ay gibi.
Zarif, narin, uysal
Sevgisi sevgi
Kirpiğini ok edip
Kaç kere takılı kaldım kaşının yayına,

Kaç kere öldüm;
Kaç kere gömüldüm
Gözünün katran karasına

Aşkı aramakla geçti ömrüm
Doğumla ölüm arasında
Kaç kere vurdular
sevdamı can evinden
Kaldım geriye

Ne yiğitler gördüm
Kini kin,
Öfkesi öfke,
Ustura gibi,
Boşalmış yay gibi.
İnancı kör etmiş gözlerini.
Dal gibi yıkıldılar gözlerimin önümde
Kaç annenin ninnisinde eridim
Ben,
kaldım geriye

Ağırlığını taşırım
Erimiş kurşun gibi yüreğimde.

Her inancımı yitirdiğimde aşka sevgiye
Avuçlarıma verip de kaç yetimin
Kaç annenin hüznünü
Kaç çocuğun masmavi umudunu
Yıkıp da yüzünü yere
Bir bilsen kaçı seslenir arkamdan:
‘Hey dost! Nereye? ’

Mahmut NAZİK 15.03.2008 MERSİN