Kaldım Şiiri - Nuri Altay

Zamanın kısalığı boy gösterirken umuda
Umduğum sıcaklık sebep oldu derin sükuta
Ya kirarsam diye kendimi yediğim her dakikaya
Uslu çocuk gibi sessizce vurulup kaldım

Görmediğini sanardı belki insanlar uykuda
Oysa gözler önünden gitmeyen gönüldeki tahta
Rüyaların dahi görülmeye kiyamadiklari anda
Başımı ellerin okşamış gibi uyanıp kaldım

Yıllardır süren sadakati borcluyken kendime
Ve zannederken mucizeler sadece peygamberlere
Denizin mavisini hisseden küçük ellerinde
Dünyaya gözünü yeni açmış gibi gördüm kaldım

Alışkın değilken ağzım sevgiden aşktan bahsetmeye
Bükük boyunla beklerken hayatı ucra bir köşede
Nefeslenmeye diye kalkmışken az beride
Karşımdaki sen'liğe tutuldum kaldım

Atmaya ne hacet diye inleyen gönlümün
Hiç yeşermemiş kuru, suya mecbur dalında
Kim bilir kaç var ise nasibinde ömrümün
Belki de en güzel yaşında

Soğuyan ellerimi, ısıtan rüzgarda
Kararmış kalbi, aydınlatan gecede
Tüm benliğimle, alevlerinde yandım da kaldım