Kaldım Şiiri - Mehmet Tekmen

Kaldım yalnız başıma, yapraklarım dökülmüş.
Çaresizlik içinde, üzgün boynum bükülmüş.
Bağırsam ses duyulmaz, feryada bakan olmaz.
Su testisi boşalmış, seller aksa da dolmaz.

Oturmuşum gölgesiz, sessiz boş bir mekâna.
Yoktur ufuk içinde, benzer bir yapı han’a.
Gün bitecek muhakkak, hemen karanlık basar.
Bütün hayallerimi, gökte yıldıza asar.

Uzansam ulaşamam, sanki sonsuz uzakta.
Uzayın zamanını, bitirdim hep ayakta.
Hey yıldızlar yıldızlar, verin hayallerimi.
Boş çevirmeyin sakın, uzanan ellerimi.

Ulaşıp tutmalıyım, emeğim kaybolmasın.
Güzel hatıralar var, silinip yok olmasın.
İyilik kefesine, konsun tartıya girsin.
Yüce yaradan beni, onlar için affetsin.

Koşarak gitmeliyim, burada açamam dükkân.
Almalıydım muhakkak, iyi sağlam at, safkan.
Yol çok uzun engelli, vakit durmaz süratli.
Tüm yolcular tedbirli, hepsi tamam çift5 atlı.

Yazsaydım defterime, olanları katkısız.
Soğuk esen rüzgârda, yürünemez atkısız.
Çekilecek bu çile, dayan güzel son için.
Susuzluğa gitmeden, kana kana su için.

Haydi yeter bu mola, azimle devam yola.
Çok şeyler söylense de, git bakma sağa sola.
Seyyah çok metin olur, sezer olacakları,
Bilir dost düşman kimdir, açılan kucakları.

Olacaklar zihnimde, şekillenip dururken.
Yoluma çıkmalıyım, sabahleyin çok erken.
Hazır duran heybemi, hemen sırtıma aldım.
Yoldaki tek köprüyü; sel gelip yıkmış, kaldım.