Kaldığım Yer Şiiri - Mesut Özdemir 3

Kaldığım Yer
Bir gecenin
sırtıma yüklediği sessizlikle konuşuyorum şimdi,
kimsenin duymadığı bir cümle gibi
odanın ortasında ağırlaştım,
boğazıma düğümlenen kelimeler
beni yarı yolda bıraktı,
çünkü insan
ilk kez kendine denk düştüğünde
susmayı öğreniyor.

Kaç parçam eksildi bilmiyorum,
kendimin en karanlık yerinde
ışığı kapattım bilerek,
içimdeki seni
başka bir adla çağırmayı denedim,
olmadı,
dizlerim yere değdi,
zaman kırıldı,
insan, en çok kendini kaybettiği yerde kalır.

Ciğerlerim yanıyordu
başkasının hayatında,
adımı bilmeyen sokaklarda,
teselli diye uzanan her eli
yavaşça geri ittim,
yokluğunun ağırlığını
kollarımda taşıdım,
en çok sana yenildim,
yenilginin adını öğrendiği yerde
insan, en çok kendini kaybettiği yerde kalır.

Gülümsemenin
yaralayan bir yüzün
en masum yerinde saklı olduğunu
o gece anladım,
çok düştüm,
yer beni her seferinde geri verdi,
ama asıl darbe
arkam dönükken geldi,
yutkundum,
anlaşılmadığını anlayan biri
içine çöker,
insan, en çok kendini kaybettiği yerde kalır.

Kendime ait ne varsa
parçaladım,
acıtmaktan yorulana kadar,
seni içimden çıkardım sanıp
karanlığa bıraktım,
sabah olunca
sokaklara karıştım,
köpekleri sevdim,
çayı demledim,
dünya yerindeydi
ben eksiktim,
hayat fazla düzgün aktığında
insan, en çok kendini kaybettiği yerde kalır.

En derin yerimden yakalandım,
öfkemle birlikte
aklımın ipini kopardım,
kimsenin geçmediği yollardan
sana gelmeye çalışmıştım,
kapının önünde kaldım,
zihnimde seni susturdum,
en çok güvendiği şey yaktığında
insan, en çok kendini kaybettiği yerde kalır.

Aynalar önüme dikildi,
bakmadan geçemedim,
kaçtım ama kendimden kurtulamadım,
unutmayı denedim,
her seferinde daha ağır hatırladım,
bu benim en sessiz yenilgimdi,
konuşacak kimse kalmadığında
insan, en çok kendini kaybettiği yerde kalır.

Dünya göğsümde bir basınçtı,
nefesim daraldı,
sabahı bekledim,
bilmediğim sokaklarda
kimsesizliğin adını öğrendim,
herkes bir yere aitti
ben hiçbir yere,
yalnızlığı tanıdığı anda
insan, en çok kendini kaybettiği yerde kalır.