Kalbistan Şiiri - Necip Yılmaz

Gezdim bütün âlemi
Yeryüzünde yok bir tenha köşe bile
Nefes alacak
Tadıyor insan her an bir elemi
Para, menfaat, ikiyüzlülük fazilet sanki
Yakında hava da kontörlü olacak
Bas parayı al nefesi
Görmedi tarih böyle bir an
Herkes memnun, yok farkına varan
Aynaları kırdılar
Yürü uçuruma doğru
Ne kaldı bilmem ki
Geride insanlıktan kalan

Düşündüm aylarca
Kaç kez yırttım zihin haritamı
Debelendim durdum
Anlayamadım olanı
Sonunda erdim bir karara
Kurdum yeni bir ülke Kalbistan
Mesafeler kaplten kalbe
Düşle ve yaşa
Sen, sensin artık
Kalktı aradan bütün engeller
Ne para var ne menfaat
Tek arzu kendin olmak
Kendin kalmak
İnsan olmak
Başkasını kendin bilmek
Olanı paylaşmak
Muhabbet deryasına dalmak
Geçse de yıllar
Biter mi muhabbet hazinesi
Her an kulaklarda aşkın, sevginin o cazibedar sesi

Sefer ettim Kalbistan’a
Kalmadı zihnimde hiçbir mesele
Nasıl düşlersen öyledir dünya derler
Geçtim varlıktan
İzden-mizden, sisten-misten, taştan-topraktan
Her şeyden
Teslim oldum
İyi düşündüm, iyi oldu
Şükür dindi sızılarım
Vuslata erdim sonunda
Beklemek, bekliyor beni rıhtımda