Kalbinin Viraneleri Şiiri - Hasan Özarslan

bu sabah yine seni düşünerek kalktım.
her zaman olduğu gibi
biraz sinirliyim.
çünkü sen, yine rüyalarımdasın.
içimden, ama sen böyle yaparsan seni nasıl unuturum diyorum.
başımı eğip düşlere dalıyorum.
içimi bi ürperti kaplıyor
seni niye unutayım ki, bilmiyorum
tanrıma çok şükür diyorum
sen yine aklımdasın
ama yine üzülüyorum
sen yanımda değilsin ki, ağlıyorum
can sıkıntısıyla okula hazırlanıyorum
servise binip önlerden yer kapıyorum
biliyorum, sen yine önlere oturacaksın
bi süre de olsa yanımda kalacaksın
ve sen geliyorsun...
servise yaklaşırken sabahın zifiri karanlığı bi anda yok oluyor
bakmak istiyorum bakamıyorum, korkuyorum
ya beni yanlış anlayıp bi daha yanıma oturmazsa
bedenimi pesimistliğin karanlığı kuşatıyor
elini tutmak istiyorum.aman allahım kolum kımıldamıyor
yoksa, yoksa felç mi oldum?
yumruğumu sıkıyorum, tırnağımı batırıyorum.canım acıyor
peki niye elini tutamıyorum
yine karamsarlığa dalıyorum
yollar hızla bitiyor okula geliyoruz
sen benden kaçarcasına hemen iniyorsun servisten
bende senin arkandan.ayrılmak istemiyorum
birkez daha yıkılıyorum
o zaman 'dur gitme' demek geliyor içimden.konuşamıyorum
yoksa dilim mi yok?
içten içe ağlıyorum ve sen uzaklaşıyorsun
ders zili çalıyor sınıfta herkes kendi halinde
benim burda ne işim var?
ben orda olmalıyım, orda diyorum.ama orası neresi?
şimdi anlıyorum bi tanem
kalbinin viraneleri
ders aralarında gözlerim bi yerlerde hep seni arar
neden bu kadar kapıldım ki sana hiç bir ümit olmadığı halde
neden tetikledim eski karamsarlığımı
sana ne zaman seviyorum demek istesem
dilime bir mühür vurulur sanki
şimdi dört duvar arasında düşüncem
ve sen varsın o duvarın içinde
dersler bitince hiç beklemez ilk ben inerim aşağıya
servise binip köşeme çekilir seni beklerim
sende hep sonradan gelirsin assolistler gibi
ister istemez çekim alanına takılırım
gözlerimi bir an çekemem üzerinden
sen bakınca utanırım...
tıpkı minik bir bebek gibi titrer bedenim
gözlerimi ayırır, üzülürüm
sen hep yanımda olmıyacaksın ki ben sensiz n'aparım derim
ağlamak isterim, belkide ağlarım gizlice
hep senden sonra inerim
seni biraz daha fazla görebilmek için
ama sonunda sende inersin
ve beni bir üzüntü kaplar
sanki hiç dönmiyecekmişsin gibi eve gidip gizlice ağlarım
bazen sizin sitenin yakınlarında saatlerce otururum
ama sen beni ne görürsün, ne duyarsın
belki anlamıştın seni sevdiğimi, belki bitti sanırsın sevdam
ben sende yaşamasamda, sen bende yaşayacaksın
hava yine kararıyor...
güneş sessizce uzaklaşıyor
sen bilmiyorsun düşündüklerimi
ve yine tüylerim diken diken oluyor
belki, bi damla yaş süzülecek yanaklarımdan, her zamanki gibi
kuşlardı ayrılığın habercisi belkide
belkide ayrılıktı kuşları ürküten
gökkuşağında niye siyah yoktu ki?
hayatımız bu kadar karanlıkken kendimizi mi kandırıyorduk
biz varmıydık yoksa sevdamıydı bizi var eden
bedenim hep bu kadar soğukmuydu
yoksa uzaklaştın mı benden
ve yine yatma vakti geldi
ışıklar yavaşça kapandı
artık gitme vakti gelmedi mi diyorum, duymuyosun
bi an gözlerin beliriyor aklımda
yüzüme bir tebessün geliyor
seviyorum bu kızı be, diyorum.ses yok
başımı yastığa koyup gözümü kapatıyorum, yine o.
sen nasıl bişeysin diyorum, gülümsüyor sanki
meğer gülümsemiyormuş
üzülüyormuş halime...