Kalbinin Ucu Şiiri - Mertkan Özel

Bir köşe başında oturur sessiz,
‎Gözleri büyümüş, yaşı küçüktür.
‎Adını sorarsan yutkunur önce,
‎Çünkü bir isim bile ağır yükündür.
‎
‎Oyuncağı yoktur, düşü de yarım,
‎Bir simit bölüşse, bayram sayar.
‎Ne ana sesi, ne baba kucağı—
‎Sıcak olan her şey uzaktır ona.
‎
‎Bir resim çizerse kâğıda,
‎Evini eksik bırakır hep.
‎Çünkü bilir, bazı duvarlar
‎Ne kadar çizsen de gelmez geri.
‎
‎Yetimdir o, ama eksik değil,
‎Her gün dünyaya tutunur yeniden.
‎Ve bazen bir tebessüm yeter ona,
‎Çünkü sevgiyi arar en derinden.
‎
‎Bir gün bir öğretmen gelir yanına,
‎Adını söyler, sever gibi.
‎İlk kez biri adını yavaşça söyler,
‎Sanki bir dua eder gibi.
‎
‎Gözleri dolar ama ağlamaz,
‎Bir umut yürür sessiz adımlarla.
‎O günden sonra başka bakar dünya,
‎Gökyüzü yakın gelir pencereden.
‎
‎Kâğıda bir kalp çizer usulca,
‎İçine bir harf, dışına gül koyar.
‎Sanki sevgiye ilk defa dokunur,
‎İlk defa kalbinin sesiyle duyar.
‎
‎Bir şarkı gibi olur gülüşü,
‎Ne acı silinir, ne eksiklik biter.
‎Ama artık biliyordur çocuk:
‎Sevilmek, eksik olanı tam eder.